อีกคืนที่ฝนมาพาพลิ้วไหว
รู้หรือไม่ยามมองดูหมองหม่น
ขอบหน้าต่างห่างดาวเมื่อคราวยล
ทำใจคนอ้างว้างแลลางเลือน
นอกหน้าต่างรางม่านผ่านคุ้งฟ้า
ใจที่ล้าหดหู่ก็ดูเหมือน-
ไร้แสงดาวสักน้อยคอยมาเยือน
ที่เคยเกลื่อนกลับลอยแล้วถอยไป
จึงยังคงหลับนิดก็คิดถึง
คนที่ซึ่งเคยเคียงจะเพียงไหน
จะคิดถึงถึงกันบ้างหรืออย่างไร
หรือเผลอไผลเลือนลับไปกับดาว
แต่..หลับตาคราใดเมื่อใจนิ่ง
กับความจริงฝนห่มกับลมหนาว
ใต้ขอบฟ้าเธอต่างยังพร่างพราว
หรือสกาวเพียงใดก็ไม่รู้...?
รการตติ
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
