ยามลมหนาว พัดมา พาใจสั่น
แสนหวาดหวั่น หนาวนี้ ฤดีหมอง
ขาดคนรัก ร่วมเรียง เคียงประคอง
ดั่งรวงทอง ร้างเกี่ยว เคียวไม่มี
ยามลมหนาว สาวครวญ ให้ป่วนจิต
คนไร้คู่ ชีวิต คิดหน่ายหนี
หรือกรรมเก่า ทำไว้ ไร้ปรานี
ตามย่ำยี ตีรวน ครวญเศร้าตรม
มองหน้าต่าง กางกั้น ด้วยควันขาว
หมอกจางจาง ทางยาว ร้าวใจขม
สายลมโชย เฉื่อยฉิว ลิ่วชวนชม
ความระทม ถมทับ กลับมืดไป
เอื้อมมือคว้า ผ้านวม มาสวมสอด
หมอนข้างกอด ทับร่าง อ้างว้างไหม
แสงเดือนเด่น สาดส่อง ต้องเงาไพร
คิดถึงใคร คนหนึ่ง ซึ่งจากมา
ป่านฉะนี้ เธอคง หลงนอนหลับ
กรก่ายกับ หญิงอื่น ชื่นใบหน้า
ปล่อยฉันหมอง โดดเดี่ยว เปลี่ยวเอกา
ปวดอุรา ค่ำเช้า เฝ้ารอคอย
หักอาลัย ไม่เพ้อ ละเมอถึง
สุดหนักอึ้ง จึงรู้ ดูเหงาหงอย
อยากจะลืม ลืมไม่ลง หลงเหม่อลอย
ใจดวงน้อย ดวงนี้ มีแต่เธอ
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
