นกขมิ้น บินจร หาคอนจับ
สุรีย์ลับ ดับไปหทัยถอน
เทียวเลี่ยงหลบ กลัวพบภัยเมื่อไกลจร
เฝ้าอาทร ไห้หา คะนึงครวญ
อยากจะรับ กลับรัง เหมือนครั้งก่อน
อยู่เคียงคอน นอนข้าง อย่างเสสรวล
ยามฟ้ารุ่ง แสงฉาย ไร้หมอกกวน
คงได้หวน คืนครอง สนองจินต์
โอ้..ดวงใจ ปวดร้าว แสนเศร้านัก
นกขมิ้น เหหัก ไกลหลักถิ่น
เฝ้าอาวรณ์ ห่วงหา คราโบยบิน
นกขมิ้น อ่อนล้า ข้าตรอมตรม
ยามสุรีย์ ฉายส่อง ทาบท้องฟ้า
แต่อุรา หม่นไหม้ ให้ขื่นขม
นกขมิ้น เหว่ว้า ข้าระทม
สิ้นภิรมย์ ขมขับ...ประทับทรวง
“สุนันยา”
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
