เก็บภาพนี้ข้างกายหลาย พ.ศ.
เฝ้าแต่รอกานดามาสมสอง
หลายปีผ่านห่วงหาน้ำตานอง
ใจร่ำร้องปองสงวนชวนชื่นชม
เจ้าของภาพทราบไหมใครห่วงหา
โปรดกลับมาชื่นใจให้สุขสม
อย่าเหมือนหนึ่งซึ่งเอ่ยเผยปรารมภ์
อยากดอมดม..ผู้บ่าว..ดาวน้ำเงิน
เราหลงเธอเสมอใจมองใบหน้า
ได้สบตาเพียงภาพวาบเก้อเขิน
ลืมแลคนแอบจ้องเหมือนหมองเมิน
เศร้าเหลือเกิน..ไม่เห็น..ว่าเป็นใคร
ก็เพราะภาพบานนี้มีเสน่ห์
เกินหักเหห่างหายจากกายไหว
ต้องขอโทษคนดีมีน้ำใจ
ที่เมินความห่วงใย..ปล่อยให้งอน..
เฝ้าแต่รอกานดามาสมสอง
หลายปีผ่านห่วงหาน้ำตานอง
ใจร่ำร้องปองสงวนชวนชื่นชม
เจ้าของภาพทราบไหมใครห่วงหา
โปรดกลับมาชื่นใจให้สุขสม
อย่าเหมือนหนึ่งซึ่งเอ่ยเผยปรารมภ์
อยากดอมดม..ผู้บ่าว..ดาวน้ำเงิน
เราหลงเธอเสมอใจมองใบหน้า
ได้สบตาเพียงภาพวาบเก้อเขิน
ลืมแลคนแอบจ้องเหมือนหมองเมิน
เศร้าเหลือเกิน..ไม่เห็น..ว่าเป็นใคร
ก็เพราะภาพบานนี้มีเสน่ห์
เกินหักเหห่างหายจากกายไหว
ต้องขอโทษคนดีมีน้ำใจ
ที่เมินความห่วงใย..ปล่อยให้งอน..
"บ้านริมโขง"
๘ พฟศจิกายน ๒๕๕๕
ก็หูตาฝ้าฟางอย่างงี้เล่า
นึกสงสารผู้เฒ่าเฝ้าออดอ้อน
หลงภาพถ่ายถึงกับไม่หลับนอน
จนเดือดร้อนไปทั่วทั้งตัวตน
มาหันหน้าเข้าวัดบอกชัดถ้อย
หลงรูปรอยงามขำนั่งพร่ำบ่น
เลิกคิดเรื่องรักใคร่ใจวก-วน
ประเดี๋ยวคนที่บ้านถือขวานรอ
--บานเย็น--
นึกสงสารผู้เฒ่าเฝ้าออดอ้อน
หลงภาพถ่ายถึงกับไม่หลับนอน
จนเดือดร้อนไปทั่วทั้งตัวตน
มาหันหน้าเข้าวัดบอกชัดถ้อย
หลงรูปรอยงามขำนั่งพร่ำบ่น
เลิกคิดเรื่องรักใคร่ใจวก-วน
ประเดี๋ยวคนที่บ้านถือขวานรอ
--บานเย็น--