การที่พูดมากไปให้โทษกดดันตัวเองจริงๆ...
**คันปาก**ต้องการเขียนสภาพความเป็นจริงของสังคมชนบท(บางแห่ง)
ผู้คนหลั่งไหลเข้าสู่ตัวเมือง ไปเรียนหนังสือในโรงเรียนที่มีชื่อเสียง
ไปทำงานบริษัทห้างร้าน ก่อสร้าง นิคมอุตสาหกรรม ขายของ
ละให้ผู้เฒ่าผู้แก่เฝ้าบ้าน หรือล็อคปิดประตูไว้
ชนบทช่วงวันจันทร์ถึงวันศุกร์จะเงียบเหงามาก
พ่อแม่ออกบ้านไปทำงานตีห้าลูกเล็กยังไม่ตื่น
ทำนอกเวลากลับถึงบ้านลูกๆหลับกันไปหมดแล้ว
นักเรียนของผมคนหนึ่ง ขาดความอบอุ่นในครอบครัว
เธอเขียนเรียงความสอบ(ปี2540) " คนแปลกหน้าที่เรียกว่า...พ่อ "
เนื้อความดังเช่นที่ผมกล่าวข้างบนนั่นแหละ ทำให้ผมสะท้อนใจมาก
ชนบท...วัดไม่มีพระ(มีพระแก่1-2รูป) โรงเรียนไม่มีเด็ก(มีไม่กี่คน) บ้านไม่มีคน(มีคนแก่เฝ้า)
วิถีชีวิต การดำเนินชีวิตเปลี่ยนไปจากเดิม แค่คิด...สังคม(ชนบท)อาจจะล่มสลาย
ผมเขียนแล้วอึดอัดไม่สบายใจทั้งคืน เกรงจะแรงเกินไป ไม่มีใครให้การต้อนรับ
คงต้องเก็บสภาพเช่นนี้ที่มีมากมายไว้ต่อไป และจะไม่เขียนเช่นนี้อีก!
รพีกาญจน์ 59
อีกนิด...
ได้จัดทำโครงการจิตอาสาบิณฑบาตรช่วยพระ
ร่วมเทศบาลดึงเด็กกลับมาเรียนท้องถิ่น
และหางานให้คนแก่รวมกลุ่มทำ
ผมก็อยู่ในกลุ่มนี้แหละ
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
