ฉันอกหักรักเก้อเธอก็รู้
และเป็นผู้ปลอบขวัญฉันใช่ไหม ?
เธอเป็นผู้รู้เห็นความเป็นไป
เธอเป็นใคร ? ก็เป็นผู้น่าบูชา
เมื่อรุ่มร้อนเธอเป็นความเย็นฉ่ำ
เมื่อฉันช้ำเธอป้อนอ้อนห่วงหา
เมื่อฉันเศร้าเธอเฝ้าเช็ดน้ำตา
เมื่อเธอลาฉันมิรู้อยู่อย่างไร
ปัญหาเธอแสนยากอยากจะตอบ
แต่ก็มอบเฉลยเลยไม่ได้
จนกว่าเธอจะทำฉันช้ำใจ
เจ็บหรือไม่.. หรือชอบ..จะตอบเธอ
อาชาไนย
...หลับตานึก เสมือน ว่าสมมุติ
รักมาหยุด สิ้นฝัน ฉันคงเหม่อ
แสนทุรน ทุราย คล้ายเหมือนเธอ
ยามรักเจอ พลัดพราก แล้วจากไป...
...เพียงแค่คิด ใจเหมือน โดนเฉือนขาด
ความอนาถ ฉุดพา น้ำตาไหล
ขอวอนรัก ที่มี อย่าหนีไกล
อย่าทอดทิ้ง ฉันให้ ใจตรอมตรม...
รัตนาวดี
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
