ยายเฒ่านั่งเหม่อลอย มองหิ่งห้อยบินเวียนวน
นึกกลับมาถึงตน ชาติก่อนเก่าคงเลวมา
อิจฉาเจ้าแมลง ที่มีแสงเสน่หา
ใครเห็นเป็นหันมา จดจ้องมองแสงของมัน
ผิดกับเฒ่าแก่แก่ ไร้คนแลช่างหัวฉัน
ผัวจากไปนานวัน ด้วยโรคร้ายแสนอัปปรีย์
อีกลูกเลี้ยงจนโต จบป.โทษ้วยกู้หนี้
เฝ้าหวังให้ลูกมี เพื่อต่อมาดูแลเรา
กลับกลายเป็นจากหาย ปล่อยให้ยายนั่งโศกเศร้า
กรุงเทพบ้านใหม่เขา คงสุขสมอารมณ์ดี
สามสิบปีที่คอย นั่งเหงาหงอยอยู่ตรงนี้
แอบหวังว่าจะมี สักวันที่คนเหลียวแล
เจ็บปวดเกินจะนึก ในใจลึกของยายแก่
ขอลาโลกแย่แย่ ในกระท่อมแสนผุพัง
หลับไหลลงช้าช้า ด้วยน้ำตาที่ไหลหลั่ง
ทิ้งแล้วทิ้งความหลัง แล้วตายจากอย่างเดียวดาย...
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
