คนเรามักเสียดายเมื่อกายแก่
เดินยักแย่ยักยันดันไม่ไหว
เคยอยากทำกลับปล่อยผ่านเนิ่นนานไป
จนล่วงวัยชราไม่น่าเลย
ตอนมีแรงทำได้ใจไม่กล้า
คิดห่วงหน้าห่วงหลังนั่งนิ่งเฉย
กลัวผิดหวังพังพาบเหมือนอย่างเคย
จึงลงเอยแค่คิดติดในใจ
สุดท้ายเมื่อความตายมาทายทัก
จึงตระหนักว่าชีวิตติดเงื่อนไข
ปล่อยโอกาสมากมายหายลับไป
ที่่ทำได้เพียงโหยหาอาลัยอาวรณ์
เดินยักแย่ยักยันดันไม่ไหว
เคยอยากทำกลับปล่อยผ่านเนิ่นนานไป
จนล่วงวัยชราไม่น่าเลย
ตอนมีแรงทำได้ใจไม่กล้า
คิดห่วงหน้าห่วงหลังนั่งนิ่งเฉย
กลัวผิดหวังพังพาบเหมือนอย่างเคย
จึงลงเอยแค่คิดติดในใจ
สุดท้ายเมื่อความตายมาทายทัก
จึงตระหนักว่าชีวิตติดเงื่อนไข
ปล่อยโอกาสมากมายหายลับไป
ที่่ทำได้เพียงโหยหาอาลัยอาวรณ์
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
