[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ดาว อาชาไนย]

เมื่อเริ่มวงการกลอนเป็นที่นิยม  บทกลอนดูเหมือนไม่มีค่า ไม่มีราคา เพราะบทกลอนที่ได้ตีพิมพ์ในนิตยสารมักจะไม่มีค่าตอบแทน  บางนิตยสารเช่น แม่ศรีเรือนรายปักษ์ มีค่าตอบแทนชิ้นละ ๒๐ บาท
แม่บ้านการเรือนรายปักษ์ฃิ้นละ ๒๕ บาท ที่เป็นที่ชอบใจของนักกลอนก็คือ ชาวกรุงและสยามสมัย
รายสัปดาห์ ซึ่งให้ชิ้นละ ๕๐ บาท

เมื่อผมจัดรายการนักเลงกลอนทางสถานีวิทยุ บทกลอนที่ถูกนำออกอ่านในรายการ ผมจะให้ค่าตอบแทนชิ้นละ ๑๐ บาท ซึ่งสัปดาห์หนึ่งจะมีบทกลอนที่ออกอากาศ ๗ - ๘ สำนวน

ทุกเดือนจัดประกวด มีรางวัลคือ กระติกน้ำแข็ง,ปากกาปลอกทอง,สบูและผงซักฟอกถังใหญ่,เสื้อเชิ้ต
เพื่อนนักกลอนคนหนึ่งบอกแม่ว่าไม่ต้องซื้อผลซักฟอก เพราะเขามักจะได้รางวัลเสมอ  และจัดประกวดนิราศ รางวัลที่หนึ่ง ๑,๐๐๐ บาท ซึ่งมากที่สุดสำหรับสมัยที่จัดรายการ

สำหรับค่าบทกลอนที่มากหน่อย ก็ตอนไปออกโทรทัศน์รายการลับแลกลอนสด ๒ ครัง ได้เงินครั้งละ
๒๐๐ บาท  ประกวดบทกลอน "แม่" ที่แม่ศรีเรือน เขียนเพียง ๑ บทได้ ๕๐๐ บาท

ปัจจุบันถ้าบทกลอนได้ลงพิมพ์ในนิตยสารสกุลไทย จะได้ค่าตอบแทนชิ้นละ ๓๐๐ บาท
นิตยสารต่วย-ตูน ๘๐๐ - ๑,๒๐๐ บาท  มติชนสุดสัปดาห์ชิ้นละ ๑,๘๐๐ บาท

นักกลอนที่ได้ค่าเขียนมากที่สุดคือ เนาวรัตน์ พงษ์ไพบูลย์ กวีซีไรต์ ตั้งแต่ ๓๐,๐๐๐ บาท
ที่เขียนถึงประเทศเพื่อนบ้านได้ถึง ๑ ล้านบาท  เป็นที่น่ายินดีที่สมัยนี้บทกลอนมีค่า