ผูกใจเจ็บมานานเดือดดาลหนัก
กิเลสกักเก็บกดหน้าหดเหี่ยว
แค้นนี้ต้องชำระซะทีเดียว
นั่งขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน...มันต้องตาย!!
ใจดวงนี้มืดมนดั่งคนบ้า
คิดเข่นฆ่าจองเวรไม่เว้นว่าย
นั่งหน้านิ่วคิ้วขมวดอยากอวดลาย
เจ็บมิคลายหลายเดือนไม่เคลื่อนคลอน
ด้วยลืมคิดไปว่าทั่วหล้านี้
ล้วนต้องมีเจ็บ,ตาย,ทำลายล่อน
ไม่มีใครค้ำฟ้าอนาทร
ต้องม้วยมรณ์ทุกคนไม่พ้นกรรม
เพราะสังคมปุถุชนดิ้นรนสู้
เพื่อได้อยู่เป็นสุขทุกเช้าค่ำ
ย่อมมีโลภ,โกรธ,หลง,ชี้ธงดำ
ต้องน้อมนำธรรมะชำระตน
การให้ธรรมเป็นทานนั้นยิ่งใหญ่
“ให้อภัย”ในจิตคิดกุศล
จะชำระล้างใจในบัดดล
ค่อยหลุดพ้นหม่นหมองที่จองจำ
ให้อภัยทุกครั้งที่เคร่งเครียด
ไม่คิดเกลียด,ชิงชัง,นั่งหน้าคว่ำ
ใช้เมตตา,กรุณา,ฝ่ามารดำ
ด้วยคุณธรรม"อภัยทาน"เจือจานใจ
“ไพร พนาวัลย์”
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
