สิบเอ็ดเดือน เคลื้อนเข้า เจ้าจงสุข
ลืมความทุกข์ ผ่านมา อย่างผ่าเผย
จากเตาะเตะ ลุเข้า เจ้าทรามเชย
ขอเอื้อนเอ่ย ยังห่วง หวงเหมือนเดิม
พฤศจิกา ฟ้าเปิด ดูเฉิดฉันท์
ทุกคืนวัน นั้นเล่า เฝ้าส่งเสริม
คอยถามไถ่ ในทรวง ทุกช่วงเติม
จากริเริ่ม เพิ่มให้ ได้เท่าเทียม
แม้กุหลาบ ไม่มี ที่หยิบยื่น
รักรวยรื่น ชื่นฉ่ำ ย้ำล้นเปี่ยม
คอยดูแล แคร์นัก หักใจเจียม
อดออมเขียม เพื่อเจ้า เฝ้าชื่นชม
พฤศจิกา บรรจบ คำรบหนึ่ง
ยังตราตรึง ฤทัย ไร้ความขม
รักเพียงเจ้า คนเดียว เกี่ยวภิรมย์
ขาดเจ้าตรม ชีพดับ กลับมืดมัว
พันทอง
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
