เฝ้าคิดถึงจึงบอกไม่หลอกหลอน
ใจอาวรณ์ผ่อนผันสุดหวั่นไหว
ไม่เห็นหน้าคนดีดั่งหนีไกล
เพราะหัวใจมอบแล้วเพียงแก้วตา
ใจสองเราเชื่อมกันในวันเหงา
ช่วยแบ่งเบาความทุกข์ที่รุกล่า
ดุจน้ำค้างพร่างพรมบ่มไร่นา
ให้ข้าวกล้าสดชื่นทุกคืนวัน
ความคิดถึงซึ้งอยู่ไม่รู้หาย
แม้ห่างกันเพียงกายสุดปลายฝัน
แต่หัวใจเราสองประคองกัน
สู่สวรรค์ชั้นฟ้าทุกราตรี
ขอส่งใจไปถึงคะนึงหวน
ดั่งเชิญชวนขวัญตายอดยาหยี
เข้าสู่ห้องหัวใจในฉิมพลี
ร่วมฤดีสองเรายามเหงาใจ
“ไพร พนาวัลย์”
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
