ยี่สิบเก้า ตุลา ปีห้าสี่
เข้าบ้านนี้ ทีแรก แปลกนักหนา
มาคนเดียว เปลี่ยวเปล่า ครั้งเก่ามา
กาลเวลา หมุนเวียน เปลี่ยนเร็วไว
มีผู้ใหญ่ ใจดี คอยชี้แนะ
เราเตาะแตะ หัดเขียน เพียรแก้ไข
เสียงสามัญ เอกโท โถทำใจ
สัมผัสนอก ผัสใน ให้งุนงง
อักษรสูง กลางต่ำ จำไม่แม่น
ผันเสียงแทน แค้นเหลือ เจือใหลหลง
สัมผัสเลือน ผัสซ้ำ ทำพะวง
จนอยากปลง หลายครั้ง ยั้งใจทัน
ทั้งคำเป็น คำตาย หน่ายจริงหนอ
โดนบางใคร ว่าทอ ท้อจนหวั่น
จะถอดใจ ก็บ่อย พลอยจาบัลย์
สะกดนั้น ผิดมาก หลากเรื่องราว
มาวันนี้ ดีได้ ด้วยใจสู้
คารวะ คุณครู ผู้บอกกล่าว
จักไม่ลืม ปลี้มสุข อยู่ทุกคราว
จากเรื่องราว ทั้งหมด ยังจดจำ
ขอขอบคุณ บ้านใหญ่ กลอนไทยนี้
เอื้ออารี เสมอ ยามเพ้อพร่ำ
พร้อมพี่น้อง ผองเพื่อน คอยเตือนคำ
แม้ถลำ ล่วงเกินท่าน พันขอขมา
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
