ในวันที่ ตัวฉัน นั้นอ่อนล้า
เอื้อมมือคว้า หาใคร ไว้ฉุดรั้ง
ทางมืดมิด ปิดหมด หดหู่จัง
ทรุดกายนั่ง ซวนเซ ว้าเหว่ใจ
ในวันที่ ตัวฉัน พลันสิ้นหวัง
น้ำตาพัง อาบแก้ม แย้มไม่ไหว
แหงนมองฟ้า ไร้ดาว ร้าวทรวงใน
จันทร์ไม่ใส สว่าง อ้างว้างตรม
อยากมีใคร สักคน บนทางฝัน
มาฉุดฉัน ขึ้นจาก ซากความขม
คอยปลอบปลุก ยามเปลี่ยว เหี่ยวอารมณ์
ช่วยคลายปม ห่มห้อม ล้อมด้วยรัก
ยามเหน็บหนาว เข้ากอด พร่ำพรอดหา
ซุกกายา อ้อมแขน แมนเสียหนัก
หากเป็นจริง ยิ่งแล้ว ไม่แคล้วนัก
ขอหนุนตัก พักแอบ แนบฤดี
คงเพียงได้ แต่เพ้อ ละเมอถึง
เขาไม่ซึ้ง ตรึงจิต คิดหน่ายหนี
เขาชอบหวาน หยาดเยิ้ม เติมชีวี
แต่เรานี้ ไร้สิ้น กลิ่นเดิมเดิม
อยากจะหวาน เลิศรส หยดน้ำผึ้ง
ให้กลมกลึง โอชา เข้ามาเพิ่ม
เหยาะนั่นนิด เหยาะนี่หน่อย คอยต่อเติม
เพียงแค่เริ่ม ยิ่งกลับแย่ ดวงแดพัง
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
