แสนอาลัยรักเก่าที่เฝ้าก่อ
แรกติดต่อท้อแท้ได้แต่จ้อง
หลงรักเขาข้างเดียวไม่เกี่ยวดอง
ได้แต่มองได้แต่ฝันแสนหวั่นใจ
เฝ้าก่อร่างสร้างตนให้พ้นโศก
แต่ไร้โชคชอกช้ำเขาทำได้
ต้องอกหักรักคุดรักหลุดไป
ต้องจากไกลกล้ำกลืนทุกคืนวัน
จงไปดีเถิดหนาไม่ว่าเจ้า
แม้โศกเศร้าเพียงใดจะไม่หวั่น
ขอเอางานเป็นเพื่อนจนเลื่อนทัน
ถึงตรงนั้นฉันคงมีคนรอ
หมดอาลัยตายอยากในซากรัก
ถูกเขาผลักไสส่งให้ลงบ่อ
พบรักใหม่คู่เคียงอย่างเพียงพอ
ฉันจึงขอโบกมือลา..อย่าได้เจอ
“ไพร พนาวัลย์”
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
