นั่งเขียนกลอนริมทุ่งยามรุ่งสาง
กลิ่นสาบฟางลอยมายามฟ้าใส
เมื่อก่อนมีเจ้าทุยแล่นลุยไป
ชาวนาไทยสมัยนี้ไม่มีมัน
ย่างเหมันต์ผันผ่านไม่นานหรอก
หมู่เมฆหมอกลอยวนให้คนฝัน
อยากจะมีสองเราหยอกเย้ากัน
หมดวสันต์เหมันต์หนาวหาสาวคอย
ดั่งกลิ่นกลอนของฉันในวันนี้
เหมือนกับมีกลิ่นโคลนกระโจนผล็อย
คนท้องนาป่าเขาเฝ้าดงดอย
ที่หลงคอยสาวกรุงน้ำปรุงปราย
นั่งเขียนกลอนวอนสาวยามหนาวเนื้อ
อยากสนิทชิดเชื้อเมื่อรำร่าย
มนต์อักษรกลอนกานท์จากมานชาย
จากถิ่นควายตัวดำเฝ้ารำพัน
“ไพร พนาวัลย์”
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
