ถวิลคืนชื่นบานเมื่อกาลก่อน
แอบฉะอ้อนวอนย้ำพร่ำปราศรัย
ใต้แสงเดือนเสมือนโคมประโลมใจ
เหลืองยองใยใสผ่องดั่งทองทา
ดาวระยับจับตากลางฟ้าพร่าง
แจ่มกระจ่างอย่างเพชรเก็จเวหา
ฟ้ามีเดือนเพื่อนเรียงเคียงกายา
กลางอุราของพี่มีแก้วใจ
โอ้แก้วใจในฤดีของพี่เอ๋ย
ไยละเลยแรมร้างไปทางไหน
ทิ้งลืมเลือนเพื่อนกมลอยู่หนใด
มิอาลัยให้ช้ำเฝ้ารำพัน
ฟ้ายังพราวดาวเดือนไม่เลือนจาก
ละลาพรากฝากวิโยคให้โศกศัลย์
โอ้รักเราเจ้าร้างทิ้งห่างกัน
ไม่เหมือนจันทร์มั่นฟ้าทุกคราคราว
เย็นลมหนาวผ่าวแผ่วแว่วสะกิด
เคยแนบชิดสนิทเนื้อเมื่อคราหนาว
ชี้ชมจันทร์กันอยู่กลางหมู่ดาว
ชื่นไออุ่นกรุ่นสาวผ่าวอุรา
อันความชื่นหมื่นแสนไม่แม้นเหมือน
ให้ลืมเลือนละสวาทปรารถนา
ยากแทนเทียบเปรียบขวัญกัลยา
แม้นชีวาอาสัญไม่ผันแปร...
" บูรพ์ "
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
