รินน้ำถ้อย ร้อยความ ยามคิดถึง
คือใครหนึ่ง ในห้วง ที่ห่วงหา
คำคมนัก ฝากไว้ เมื่อไกลตา
เป็นอักษร อ้อนฟ้า ระดาษดาว
จินตนา พาผ่าน ถึงวันชื่น
เป็นคำยื่น หยอกกัน ในวันหนาว
กำลังใจ ในม่าน ที่นานยาว
ฝากแสงวาว พราวพร่าง สู่กลางใจ
หากแม้ใคร คนนั้น มองผ่านฟ้า
จะรู้ว่า มีรักซ่อน ที่อ่อนไหว
มอบแด่เขา เพียงหนึ่ง ตรึงหทัย
ตราบสิ้นไข ใจภักดิ์ เพียงรักเดียว
ระดาษดาว พราวแสงแฝงเวหน
ยามฟ้าหม่น คนเหงา แสนเปล่าเปลี่ยว
ดาวดุจเร้น ลับลา พาซีดเซียว
แม้นจันทร์เสี้ยว เกี่ยวน่วง ยังล่วงลา
โอ้คนคอย พลอยหมอง ต้องหม่นไหม้
ปวดร้าวใจ ไห้หวน คร่ำครวญหา
คงเมียงมอง ปองหมาย ด้วยสายตา
ลืมสัญญา หรือไฉน ไม่ประวิง
ฝากรักไว้ กับดาวที่พราวใส
จงเชื่อใจ ในคำ พร่ำรักหญิง
ดาวระยับ วับไหว ใคร่แอบอิง
อยากท้วงติง ว่าใคร...แสนใจดำ
ราตรีใหม่ ดาวเยือน ไม่เลื่อนลับ
ฉายแสงวับ วาวแวม แจ่มคืนค่ำ
วอนพี่จ๋า อย่าให้น้อง หมองระกำ
ทุกถ้อยคำ ย้ำลึก ตรึกห้วงใจ.......
“สุนันยา”
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
