นิราศร้างรอนรานดวงมานขม
เปลี่ยวเส้นทางสะอื้นขื่นระทม
ครวญซานซมจมทรวงแดดวงคราง
ก่อนยามเช้าเคยผ่านในกาลหนึ่ง
มีนางซึ่งอยู่เคียงเพียงชิดข้าง
ผ่านคลองน้ำลำห้วยสวยไม่จาง
แต่ต้องหมางนางไกลมิได้เยือน
ผ่านตลิ่งห้วยมาร้านค้าของ
สายตามองหมองมัวหัวใจเหมือน-
คิดนึกย้อนก่อนเฝ้าเข้าร้านเยือน
ตอนนี้เบือนหน้าหนีจรลีไป
เลยร้านค้าผ่านวัดสวนในแล้ว
ฤทัยแผ่วจำหมองแทบร้องไห้
ก่อนตักบาตรนางข้างมิห่างไกล
ตอนนี้ใยไม่กลับหายลับลา
ล่วงแล้ววัดมาเยือนศาลานั่ง
คิดชิงชังมองย้อนใจจรหา
เคยหยอกเย้าเคล้าแหย่แม่ขวัญตา
ตอนนี้มาไกลร้างห่างเหินกัน
เมินศาลามายังท้ายวังคิด
สะท้อนจิตวิตกอกไหวสั่น
ก่อนมากับนางนวลชวนหมองพลัน
จึงหุนหันพลันแล่นเลยไม่มอง
เกินวังแล้วพิศทั่วหนองบัวแย้ม
เคยแอร่มชวนชื่นรื่นจิตสอง
แต่บัดนี้เหลือดวงเดียวเปลี่ยวจิตปอง
ก่อนตระกองยาใจไปเด็ดบัว (ฮ่าๆ อย่าว่ากันค่ะอารมณ์มันพาไปตื่นเต้นกับเกรดพรุ่งนี้ค่ะ)
ผ่านหนองบัวมาตลาดเดินเลยผ่าน
หลังจากชมบัวบานสราญทั่ว
แวะซื้อของ กับข้าวปลา มาในครัว
ตอนนี้ตัวหัวใจไร้นางเคียง
ตลาดลับเซเว้นเห็นใกล้นัก
ตอนนี้รักหักรอนคลอนดังเสียง
ออดเซเว้นดังมาพาจิตเอียง
หมองไหม้เพียงแดรวนรัญจวนตรอม
มาถึงแล้วศาลากลางพลางสะท้อน
เมื่อครั้งก่อนมีนางข้างแอบหอม ( ฮ่าๆ เตลิดขนาดเรื่องสั้นยังจบแบบเขินๆเลยค่ะ)
เดินผ่านกันสุขจิตไม่คิดคลอน
ตอนนี้แสนอาวรณ์อาทรทรวง
ถึงแล้วหนอโรงเรียนเพียรศึกษา
เจ้าย้ายลาพาใจไกลเกินหวง
แสนคิดถึงแต่แม่สุดาดวง
บัดนี้ล่วงเลยกันหวั่นใจเอย...
เปลี่ยวเส้นทางสะอื้นขื่นระทม
ครวญซานซมจมทรวงแดดวงคราง
ก่อนยามเช้าเคยผ่านในกาลหนึ่ง
มีนางซึ่งอยู่เคียงเพียงชิดข้าง
ผ่านคลองน้ำลำห้วยสวยไม่จาง
แต่ต้องหมางนางไกลมิได้เยือน
ผ่านตลิ่งห้วยมาร้านค้าของ
สายตามองหมองมัวหัวใจเหมือน-
คิดนึกย้อนก่อนเฝ้าเข้าร้านเยือน
ตอนนี้เบือนหน้าหนีจรลีไป
เลยร้านค้าผ่านวัดสวนในแล้ว
ฤทัยแผ่วจำหมองแทบร้องไห้
ก่อนตักบาตรนางข้างมิห่างไกล
ตอนนี้ใยไม่กลับหายลับลา
ล่วงแล้ววัดมาเยือนศาลานั่ง
คิดชิงชังมองย้อนใจจรหา
เคยหยอกเย้าเคล้าแหย่แม่ขวัญตา
ตอนนี้มาไกลร้างห่างเหินกัน
เมินศาลามายังท้ายวังคิด
สะท้อนจิตวิตกอกไหวสั่น
ก่อนมากับนางนวลชวนหมองพลัน
จึงหุนหันพลันแล่นเลยไม่มอง
เกินวังแล้วพิศทั่วหนองบัวแย้ม
เคยแอร่มชวนชื่นรื่นจิตสอง
แต่บัดนี้เหลือดวงเดียวเปลี่ยวจิตปอง
ก่อนตระกองยาใจไปเด็ดบัว (ฮ่าๆ อย่าว่ากันค่ะอารมณ์มันพาไปตื่นเต้นกับเกรดพรุ่งนี้ค่ะ)
ผ่านหนองบัวมาตลาดเดินเลยผ่าน
หลังจากชมบัวบานสราญทั่ว
แวะซื้อของ กับข้าวปลา มาในครัว
ตอนนี้ตัวหัวใจไร้นางเคียง
ตลาดลับเซเว้นเห็นใกล้นัก
ตอนนี้รักหักรอนคลอนดังเสียง
ออดเซเว้นดังมาพาจิตเอียง
หมองไหม้เพียงแดรวนรัญจวนตรอม
มาถึงแล้วศาลากลางพลางสะท้อน
เมื่อครั้งก่อนมีนางข้างแอบหอม ( ฮ่าๆ เตลิดขนาดเรื่องสั้นยังจบแบบเขินๆเลยค่ะ)
เดินผ่านกันสุขจิตไม่คิดคลอน
ตอนนี้แสนอาวรณ์อาทรทรวง
ถึงแล้วหนอโรงเรียนเพียรศึกษา
เจ้าย้ายลาพาใจไกลเกินหวง
แสนคิดถึงแต่แม่สุดาดวง
บัดนี้ล่วงเลยกันหวั่นใจเอย...
ก็ปรับแก้ได้ตามใจชอบค่ะ คนเขียนก็มั่วนะคะ เพราะไม่ได้ไปสัมผัสกับตัวเอง
ว้าาาาาา พรุ่งนี้เกรดออกแล้ว ตื่นเต้นจังๆ
ทีหลัังก็อย่าอ้างชื่อกันตั้งกระทู้นะคะ มันไม่ดีเหมือนมัดมือชก
จริงๆจะไม่แต่งให้ก็ได้ ติหน่อยค่ะคำแรกที่คุยกันคือ "ฮัดโหล" ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป
ขอแนะนำว่าใครโทรมาให้พูด "สวัสดีครับ" จะดีกว่านะคะ
เพราะว่าเราไม่เคยพูดคำอื่นเลยนอกจากคำนี้ ขนาดเพื่อนโทรมาก็ช่างฟังกันจนชินข้างไปแล้วค่ะ
***แก้คำผิดค่ะ สมองสั่งการมือไม่ขยับต้องขออภัยค่ะ
***กรรมเวรสัมผัสผิดจริงอภัยค่ะ ดูจากการโพตส์หนูโพตส์ดึกพอควรง่วงมากค่ะ
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
