[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[พิมพ์วาส]

   ร่างบางไขกุญแจบ้านหลังเล็กน่ารักแต่ทว่าภายในกว้างกว่าที่เห็นภายนอก เธอยิ้มให้กับดอกกุหลาบที่ปักอยู่ในแจกันมาได้ ๓-๔ วันแล้ว มองกล่องจดหมายที่เก็บไว้อย่างดีถึงแม้จะอ่านหลายร้อยหลายพันครั้งก็ยังไม่มีรอยแม้แต่รอยเดียว เธอเอนตัวพิงเบาะนุ่มๆสีน้ำตาลในห้องที่ทาสีม่วงอ่อนน่าค้นหา พริ้มตาหลับลงไม่นานเธอก็ตกสู่ภวังค์
   "ก๊อก ก๊อก ก๊อก" เธอเอนหลังหลับตาได้สักครูก็มีเสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น เธอค่อยๆลืมตาแต่เสียงก็ยังดังอยู่เป็นระยะ ระยะ
   เธอเปิดประตูออก
   "สวัสดีครับนี่ใช่บ้านคุณรินลดาไหมครับ" เจ้าของเสียงนุ่มทุ้ม ดวงตาสีน้ำตาลสนิมพูดขึ้น เธอเงยหน้ามองเจ้าของเสียง ด้วยอาการงัวเงียจากอาการเพิ่งตื่นนอนเมื่อสักครู่นี้
   "ค่ะ ใช่ค่ะ คะ คะ คุณ" เธออ้าปากหวอ ชายหนุ่มร่างสูงจะเดินเข้ามาอย่างถือวิสาสะ เขาถอดรองเท้าไว้ที่ชั้นแล้วใส่รองเท้าฟองน้ำในบ้าน เขาเดินผ่านเธอไปนั่งที่เอนหลังเมื่อสักครู่นี้
   "คุณจำผมได้ไหมคุณริน" ก่อนที่เจ้าของบ้านจะเอ่ยปากว่าคนเข้ามาโดยพละก่อน แต่ก็ต้องชะงักเสียก่อน
   "อืม..." เธอพยายามนึก
   "จำผมได้มั้ย?" เสียงนุ่มถามอีกครั้ง
   "อ่อ...คูนวะ วะ วา วารินทร์ อืมมม์ วารักษ์ไม่ใช่แน่ อ่อ...วาโรจน์ งั้น วรุณ อืม..." เธอพยายามนึก " วะ วะ วาวานิตย์ วานิตย์ใช่มั้ย นิตย์ นิตย์ วานิตย์จอมหยิ่ง" เธอร้องด้วยความดีใจ
   "ใช่แล้วล่ะครับ" เขาหยุดพูดนิดหนึ่ง "ผมดีใจจังที่คุณจำผมได้ตั้งแต่วันนั้นที่ผมต้องไปพักรักษาตัวที่อเมริกา" เข้าก้มหน้าลงนิดหนึ่ง เธอเดินเข้ามาใกล้ตัวเขาเชยคางเขาขึ้นมา
   "ไม่ได้มองหน้านิตย์ใกล้ๆอย่างนี้นานแล้วนะ" เธอยิ้มก่อนจะจุมพิตเบาๆที่หน้าผาก     
   "คิดถึงรินบ้างไหม" เธอนั่งลงข้างๆเขา
   "ผมคิดถึงคุณเสมอรุ่งอรุณของผม" เขายิ้มให้นิดๆก่อนโอบร่างบางเข้ามาแนบชิดแผ่นอกกวาง เขาไล่นิ้วจากไหลลงไปที่นิ้วนางข้างกวา ในนามของ 'บอยเฟรนด์' ตอนที่คบหาดูใจกันเมื่อปีเศษก่อน
   "คุณหน้าตาเปลี่ยนไปมากเลยรู้มั้ย...แต่คุณ...ก็ยังเป็นนิตย์คนเดิมของริน" เขายิ้มให้เธอเมื่อเธอพูดประโยคนั้นจบ
   "รินเก็บจดหมายนิตย์ไว้ทุกฉบับเลยค่ะ" เขามองดวงหน้าภายใต้กรอบผมสีน้ำตาลน่ารัก เธอเป็นเหมือนรุ่งอรุณที่สาดส่องมาในหลืบใจของเขา ทุกๆที่ที่เธออยู่เคียงข้างเขาจะไม่มีความคลาดแคลงใจต่อสิ่งใด ในที่ๆเธอพาเขาก้าวเข้าไปมันสวยงามไปหมด
   "รินอ่านจดหมายของผมฉบับสุดท้ายหรือยังครับ"
   "จดหมายฉบับที่เจ็ดอ่านแล้วค่ะ" เธอยิ้มจนตาหยี เขาเล่าเรื่องเกี่ยวกับการจะกลับมาเมืองไทย แล้วทำงานในบริษัทสาขาใหญ่ที่ผู้เป็นบิดาให้ลองงาน
   "เปล่าครับฉบับนี้ต่างหาก" เขานั่งลงคุกเข่า ใช้ดวงตาสีน้ำตาลสนิมจ้องมองหาความนัยในนัยน์ตาสีน้ำตาลคู่สวย
   "แต่งงานกับผมนะครับ" เขาหยิบกล่องสีแดงกำมะหยี่ออกมา เปิดออก เธอมองหาความนัยในนัยน์ตาสีน้ำตาลสนิมคู่ที่เธอชอบมอง ไม่เหลือร่องรอยของความปวดร้าวอีกต่อไปแล้วเหลือแต่ความรัก ความห่วงใย นัยน์ตาคู่นั้นจับจ้องเธอเธอมองดวงตาของเขาสะท้อนในนัยน์ตาตัวเอง เธอยิ้มให้ก่อนที่ร่างบางจะโผเข้ากอดเขาเป็นคำตอบ
   "ค่ะ รินรักคุณค่ะ"


ความหลังไม่ได้เล่าต้องขออภัยเนื่องจากข้าพเจ้าเขียนเล่นสนุกๆเพียงเท่านั้น ต้องขออภัยด้วยค่ะ ข้าพเจ้าสนุกจังเลย ข้าพเจ้าขอให้คนที่อ่านงานของข้าพเจ้ามีความสุขเช่นข้าพเจ้านะคะ ^^
รักและเคยรักและยังรักด้วยหัวใจ
ความทรงจำและกาลครั้งหนึ่ง