ความหนาวเยือน เตือนฉัน ในวันนี้
ปวดฤดี จริงแท้ ดวงแดหมอง
ทิ้งฉันไว้ ลำพัง นั่งเหม่อมอง
สุดเศร้าหมอง ครองช้ำ ระกำทน
ช่างเปล่าเปลี่ยว เดียวดาย ร้ายยิ่งกว่า
ลมพัดมา พาให้ ใจเผลอบ่น
ความหนาวเอย เลยผ่าน ม่านใจตน
ร่างกรำฝน ไม่ไหว ใจแทบพัง
มองฟากฟ้า พาให้ จิตใจป่วน
ฤทัยครวญ เพ้อหา คราสิ้นหวัง
ระทมทุกข์ คลุกเคล้า เข้าประดัง
ความรักดัง หมอกบาง จางหายไป
ถึงรอคอย คล้อยลับ ไม่กลับย้อน
กล้ำกลืนนอน ถอนจิต คิดหวั่นไหว
โอ้อกเอ๋ย เลยล่วง ทุกช่วงใจ
แสบฤทัย ทุกคืน สะอื้นทรวง
ความหนาวเยือน เหมือนเย้ย แล้วเลยผ่าน
ดอกรักบาน ไม่มี หนีหลุดร่วง
ถึงคอยเช้า บ่ายค่ำ ช้ำแดดวง
ขาดคู่ควง แรมปี มีแต่ตรม
สงสัยว่า ตัวฉัน นั้นไร้คู่
จึงขออยู่ อ้างว้าง อย่างขื่นขม
แม้ชาตินี้ ไร้ชาย หมายพึงชม
จะขอก้ม ยอมรับ กับชะตา
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
