คืนสวรรค์พลันดับ ฟ้าเลื่อนเดือนลับ
กับวับแวมวูบธูปเคียง
เหลือรางบางคำสำเนียง อ่อนโหยโรยเรียง
แผ่วเพียงเสียงไผ่ไหวลม
รอยยิ้มอิ่มซื่อหรือสม พรากพ้นบนตรม
จ่อมจมข่มคั้นมรรคา
ฤาผ่านม่านเมฆเสกมา ดั่งเทพธิดา
มอบคราโลกครึ้มชั่วคราว
ก่อนยื่นคืนเหน็บเจ็บหนาว เก็บกลับเกร็ดดาว
ห้ามก้าวผ่าวโศกโลกราญ
แม้หวังตั้งจิตอธิษฐาน มิอาจวาดญาณ
ผิวผ่านธารหาวดาวดึงส์
คำน้อยหากค่อยลอยถึง แลบุญหนุนพึง
มอบหนึ่งชีวันนั้นคืนฯ
ขอแสดงความเสียใจด้วยครับ
พรายม่าน
สันทราย
๒๑ ตุล ๕๕
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
