**เมื่อพรหมชี้ ชะตา มาเว้นช่อง
มิปกป้อง มองเมิน เชิญให้หนำ
บนทางฝัน เหมือนถูก ผูกจองจำ
จะถือว่า เป็นกรรม ...เคยทำมา....
"สุนันยา"
ในเส้นทางเคยหวังยังต้องสู้
ยืนอย่างผู้ทรนงก้าวตรงหน้า
แม้ทางฝันยังไกลใช้เวลา
ไม่นานช้าจะได้สมใจชม
สักนิดหนึ่งแววหวังยังจำได้
ทอดถอนใจสักคราอย่าขื่นขม
ปล่อยความเศร้าอุราพาตรอมตรม
ทุกข์ระบมหม่นหมางให้จางไป
ยามเหนื่อยล้าอารมณ์ระทมทด
ที่ปรากฏจะกลายหายไปได้
ทางข้างหน้าที่ทอดยังปลอดภัย
แม้ยังไกลแต่หวังยังรอคอย
ในช่วงหนึ่งกับคราอุราร้าว
จะเห็นดาวสะกดดูถดถอย
แต่เมื่อถึงอีกคราวดาวดวงน้อย
จะค่อยค่อยเปล่งแสงแห่งศรัทธา
เมื่อพรหมชี้ ชะตา มาเว้นช่อง
เพียงแค่ลองใจดลให้ค้นหา
เมื่อเธอพบเส้นทางหวังไขว่คว้า
จะพบว่าไม่ไกลจากใจเลย
พจน์วจี ชี้นำ ย้ำเตือนกล่าว
ดุจแสงพราว สกาวส่อง ให้ผ่องเผย
กระจ่างนวล อวลอุ่นด้วยคุ้นเคย
ยากจะเปรยเอ่ยเทียบ เปรียบสิ่งใด
ทุกถ้อยงาม ตามต่อ ก่อความหวัง
มิหยุดยั้ง ตั้งจิต วินิจฉัย
เพื่อเห็นช่อง มองผ่าน ม่านสายใย
หนทางไกล ใช่จะหมด ปลดแรงเรา
เธอมิเคย ตอกย้ำ ซ้ำเติมส่ง
ยังมั่นคง คำปลอบ มอบคนเขลา
เวลาล่วง ช่วงกาล แม้นานเนา
คราซึมเซา เศร้าหมอง ไม่มองเมิน
ขอขอบคุณ กำลังใจ เธอให้ฉัน
สร้างรอยฝันวันหวัง ไม่ห่างเหิน
ระยะทาง วางไว้ ใช่ไกลเกิน
จะค่อยเดิน ไม่ท้อ ระย่อวาง
เมื่อคิดว่าพรหมหมาย ลองใจเล่น
จะไม่เร้น ชะตา คราหมองหมาง
ขอเริ่มใหม่ อีกหน บนเส้นทาง
เพื่อสรรค์สร้าง ความฝัน วันที่รอ...
“สุนันยา”
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
