ผูกจิตพวกเพื่อนพ้อง ด้วยใจ
ยังบ่ทันเท่าใด เริ่มท้อ
ด้วยหนักอกสะทกไหว ครุกรุ่น
ถูกเหน็บเจ็บไม่ง้อ แต่นี้ต่อไป(๘๑๙)
แตกคอจึงตัดพ้อ คนเดียว
ภาระหนักอึ้งเชียว หม่นไหม้
มีใครใคร่แลเหลียว เราบ้าง
กลุ้มจังนั่งจับไข้ บ่นใบ้ตามเคย(๘๒๗)
จิตใจตนป่นปี้ มานาน
ครองแต่ความร้าวราน ไม่เว้น
มองหลังดั่งวันวาน ยังอยู่
อยากจบหลบซ่อนเร้น หวั่นแท้คนกลาง(๘๒๑)
พันทอง
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
