สองหัตถ์พร้อมนบน้อม บรรพชน
ปู่ย่าตายายคน ชุบเชื้อ
ตั้งบ้านก่อเรือนชนม์ เฉลิมเผ่า
เครือว่านก่อกานท์เกื้อ กู่ก้องสรรเสริญฯ
เชิญผองเพื่อนระรื่นฟื้น ตำนาน
นคเรศเขตอีสาน สืบสร้าง
นับร้อยศกเล่าขาน ขจายทั่ว อุดรเฮย
เป็นที่มาซึ่งอ้าง ถิ่นกว้างวังสามหมอ
ขอกล่าวถึงบุระล้ำ ณ ลำปาว
นามท่าขอนยางยาว ขนาบน้ำ
ฟูเฟื่องเลื่องลือสาว ประไพผ่อง
คือลูกเจ้าเมืองค้ำ เขตแคว้นแดนบุรี
อินถวาที่ประเสริฐด้วย เมตตา- ธรรมเฮย
เหล่าสัตว์เสน่หา แน่งน้อย
คำบางชื่อชาวประชา ชอบเรียก
งามหมดจดหยดย้อย เพียบพร้อมกายใจ
ยามเยาว์วัยนุชได้ เกลอเคียง
เป็นเพื่อนแท้ผู้เพียง รักษ์เจ้า
กุมภีล์ใหญ่ก้องเกรียง- ไกรกาจ
นามบักฮ้าวฮึกเฝ้า ชิดใกล้สายสมร
พาบังอรว่ายน้ำ เก็บกระมุช
สำหรับบูชาพระพุทธ เพริศแพร้ว
บักฮ้าวและนุชประดุช มิตรแห่ง กุศลเฮย
บริสุทธิ์ผุดผ่องแผ้ว คู่คล้องบารมี
นทีกระเพื่อมคลื่นคล้าย คะนองหนัก
ปรากฎเป็นจระเข้ยักษ์ แยกเขี้ยว
พาลพฤติผิดคิดจัก กินนุช- นาฏนอ
ชื่อบักนนลัดเลี้ยว อยากเคี้ยวเยาวมาลย์
ฮ้าวฮึกหาญปกป้อง ภัยพาล
"เจ้าอย่ามาระราน เร่งลี้"
"ข้าอาจงับวายปราณ พึงหลีก"
"นงนุชพิสุทธิ์นี้ อย่าได้ปรารถนา"
"อะฮ้าเจ้าอย่าย้ำ เยาะยวน"
"เจ้าน่ั่นแหละที่ควร หลบหน้า"
"บักนนชื่อก้องหวน คืนถิ่น"
"เลิศรสยศยิ่งฟ้า แด่ข้าพญาตะโขง"
หางเขื่องโค้งฟาดเปรี้ยง ประจัญกัน
ฮ้าวกัดนนโรมรัน ร่ายห้าว
นนแข็งแกร่งฟาดฟัน ฟองฟ่อง
ฮ้าวห่วงนงลักษณ์ร้าว สุดท้ายถอยหนี
คาบนารีแหวกน้ำ หลบนน
ขึ้นฝั่งอีกฟากจน หลีกพ้น
วางเยาวลักษณ์ไว้บน ริมรหัท
ร่างกลับไร้ลมต้น- เหตุฮ้าวโหยหวน
คร่ำครวญไห้มิตรแท้ คืนมา
โปรดเถิดเทพเทวา ช่วยฟื้น
เพียงคาบแผ่วเบาพา นงนุช หนีนอ
เผลองับดับชนม์สะอื้น โอดร้องขื่นขม
อารมณ์เศร้าคละเคล้า เกรงอา- ญาเฮย
กลืนร่างไร้วิญญาณ์ สู่ท้อง
ใช่ไม่รักกานดา ดังเก่า
หากเหตุเจ้าเมืองต้อง ประกาศก้องร้องหา
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
