เพียงมองฟ้า พาใจ คิดไหวหวั่น
มองดาวพลัน สั่นคลอน ตอนรุ่งสาง
มองตัวเอง เคว้งไป ในนภางค์
สุดอ้างว้าง แดเดียว เปลี่ยวกมล
เพียงชำเลือง ดวงดาว ที่พราวพร่าง
ฟากหน้าต่าง ฉากกั้น ฉันหมองหม่น
อยากเห็นหน้า คนรัก หนักใจตน
ยิ่งสับสน ปวดร้าว หนาวทรวงใน
ฝากรสถ้อย ร้อยคำ จำนรรจ์หวาน
มอบดวงมาน ปานว่า อุราไหว
ส่งผ่านถึง ซึ่งห้วง ทุกช่วงใจ
สลักไว้ ในจิต ติดตรึงตรา
ขอได้โปรด รับรัก สักเพียงนิด
คนไร้สิทธิ์ คิดถึง คะนึงหา
นอนระทม ตรมตรอม ผอมกายา
ฤทัยพร่า ว้าเหว่ จบเห่กัน
ด้วยรักมาก ฝากคำ พร่ำเฉลย
มาเปิดเผย ความนัย ใจมุ่งมั่น
กลัวเขาไม่ รับรู้ สู้ฝ่าฟัน
ต้องจาบัลย์ หวั่นหวาด พลาดตราตรึง
เพียงมองฟ้า ดวงดาว ต่างพราวแสง
คำตอบแจ้ง ในใจ ให้คิดถึง
พูดคำรัก สลักมั่น ฉันรำพึง
ร้อยคำซึ้ง มอบไป กลางใจเธอ
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
