เหมือนดั่งเป็น แสงใส ในแววเศร้า
มองไม่เห็นแม้นเงา ยามเจ้าหมอง
สะท้อนจิตพิศเห็น เช่นใจมอง
สัมผัสพ้อง คล้องรับ กับดวงจินต์
บอดที่ตา ใช่ว่า จะใจบอด
นับเป็นยอด กัลยา น่าถวิล
ดวงฤดี สีขาว พราวผ่องภินท์
งามรวยริน สิ้นพร้อย รอยด่างดำ
ขอเป็นเช่น แรงใจ อีกนัยน์หนึ่ง
แทนถ้อยถึง คะนึงแด่ แม่งามขำ
ฝากพจน์ศิลป์ รินเรื่อ เจือน้ำคำ
เพื่อส่งย้ำปอบขวัญ เจ้าจันทร์นวล..
“สุนันยา”
เมื่อระวีแสงส่องต้องดวงจิต
ในนิมิตเคยเศร้าเฝ้ากำสรวล
บัดนี้แล้วแก้วกานต์อ่านสำนวน
คงซาบซึ้งคะนึงครวญอบอวลรัก
ด้วยแรงใจฝากไว้จากนัยน์หนึ่ง
เป็นถ้อยซึ้งล้ำเลิศเจิดประจักษ์
เห็นรอยยิ้มจากใจใต้ดวงพักตร์
งดงามนักเธอผู้รู้ยลยิน
คำงดงามจากใจยามได้อ่าน
เมื่อส่งผ่านกลอนไปใจถวิล
ที่หน้าจออ่านกานท์งานกวิน
เจิดรวยรินขับขานกานท์ถึงเธอ
รการตติ
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
