โอ้ต้นรักหักโค่นโดนขุดราก
เหลือแต่ซากกอแห้งแขนงเหี่ยว
ยืนโอนเอนรอฝนอยู่ต้นเดียว
ยามเดือนเสี้ยวส่องเงาดูเศร้าซบ
เพราะปลูกในทรายแล้งจึงแห้งโหย
ดอกก็โรยใบก็ไหม้ไสลสลบ
เกินจะช่วยเยียวยาเมื่อมาพบ
จำฝังกลบหมกสิ้นใต้ดินดาล
แล้วจะกรอบร่วงหล่นป่นเป็นผง
แล้วจะคงหายลับไร้ขับขาน
แล้วคงจางหายสิ้นจากวิญญาณ
แล้วตำนานจะผ่านไปดั่งสายลม
โอ้..ต้นรักหักโค่นโดนขุดราก
เกินจะฝากใจห่วงสู่ห้วงขม
เป็นเพียงรอยแปร่งปร่าในอารมณ์
คงมิสม..ค่าใจ..จะใฝ่จำ
แซม
แม้นไม่ตายกายอยู่ก็ดูเฉา
ทุกวันเฝ้าเงาตามติดงามขำ
หวังเพียงหนึ่งพึงเผยแค่เอ่ยคำ
เป็นทิพยฉ่ำอำมฤตชุบจิตใจ
รักเพียงหยดรสฤทธิ์พิสิฐศรี
ชุบชีวีที่สลดพลันสดใส
จากเพียงซากมากช้ำระกำใน
ผ่องพิไลใดปานตระการชม
โอ้..ต้นรักปักชำไม่สำเร็จ
ต้องเตร่เตร็ดเข็ดขามมากความขม
หวังฟ้าดินอินทร์สวรรค์ท่านพระพรหม
มอบชื่นชู้คู่สมภิรมย์เรียง
หวังปรานีฤดีวอนอ้อนสงสาร
ได้พบพานขานรับสดับเสียง
ช่วยปันรักปักชำทุกค่ำเคียง
มิเป็นเพียงรอยปร่าในอารมณ์...
" บูรพ์ "
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
