ใครเล่าเอยเคยคลอพะนอข้าง
ไม่เคยห่างร่างน้องให้ร้องขอ
ยามเปลี่ยวเหงาเศร้าช้ำน้ำตาคลอ
ใครกันหนอลออมอบเฝ้าปลอบใจ
เหมันต์ก่อนนอนหนาวกายสาวสั่น
อกใครกันนั้นแทนแม้นไฉน
ยิ่งแพรพรมห่มพันอุ่นทันใด
ราวเปลวไฟไล้โลมเนื้อโฉมยง
จะรู้ว่าค่ารักประจักษ์จิต
จะเริ่มคิดฤทธิ์คะนึงซึ้งใหลหลง
เมื่อยามพรากจากจิตยากปลิดปลง
ยังพะวงคงเพรียกร้องเรียกคืน
โอ้หนาวนี้ฤดีน้องคงหมองไหม้
ห่มอันใดไม่สุขสันต์ผ้าพันผืน
เหมือนหนึ่งเดียวเสียวซ่านครั้งวานซืน
อกชายชื่นรื่นรมย์กว่าพรมแพร...
" บูรพ์ "
...พี่หายไป เพราะจิต คิดเปลี่ยนผัน
ปล่อยให้น้อง สาวฝัน ใจหวั่นแย่
ชายอะไร ใจร้าย หมายรังแก
คิดผันแปร แล้วไย ให้น้องตรม...
...จะงอนรัก ลองดู ให้รู้หนาว
จะนุ่งขาว ถือศีล ใช้จินต์ห่ม
ห้ามยามใคร มาแตะ กระแซะชม
ชายตาข่ม มองเฉย มิเอ่ยความ...
..ก็ใครเริ่ม เป็นฝ่าย นิ่งหายหน้า
ซ้ำเริ่มมิ นำพา ใจมาถาม
ทิ้งช่วงรัก หักหาย ไปหลายยาม
น้องคอยตาม เป็นห่วง จึงทวง..งอน...
รัตนาวดี
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
