ใครเล่าเอยเคยคลอพะนอข้าง
ไม่เคยห่างร่างน้องให้ร้องขอ
ยามเปลี่ยวเหงาเศร้าช้ำน้ำตาคลอ
ใครกันหนอลออมอบเฝ้าปลอบใจ
เหมันต์ก่อนนอนหนาวกายสาวสั่น
อกใครกันนั้นแทนแม้นไฉน
ยิ่งแพรพรมห่มพันอุ่นทันใด
ราวเปลวไฟไล้โลมเนื้อโฉมยง
จะรู้ว่าค่ารักประจักษ์จิต
จะเริ่มคิดฤทธิ์คะนึงซึ้งใหลหลง
เมื่อยามพรากจากจิตยากปลิดปลง
ยังพะวงคงเพรียกร้องเรียกคืน
โอ้หนาวนี้ฤดีน้องคงหมองไหม้
ห่มอันใดไม่สุขสันต์ผ้าพันผืน
เหมือนหนึ่งเดียวเสียวซ่านครั้งวานซืน
อกชายชื่นรื่นรมย์กว่าพรมแพร...
" บูรพ์ "
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
