...รวงข้าวโยกเอนตามลมคล้ายหยอกเหย้า
เพื่อบอกเล่าบ้านนายามอาวรณ์
ลมแห่งรักนุ่งข้าวกี่คราวจร
สื่อสะท้อนผ่านลมห่มคืนวัน
...สะนูว่าวยามค่ำในคราดึก
ให้หวนนึกครั้งเก่า,เคยเล่าฝัน
วิ่งเล่นว่าวเช้า,บ่าย มิหน่ายมัน
มีเธอฉันร่วมบรรเลงเพลงปีซัง(ข้าว)
...ใยบัดนี้ไม่มีเหลือภาพเหล่านั้น
กินกลืนวันเก่า-เก่าดั่งถูกฝัง
ความเป็นเมืองถูกดึงเข้าประทัง
ก่อนสร้างหวังเพียงลมแล้ง,แห้งน้ำใจ
...ฉากสะท้อนมิหลงเหลือความเผื่อแผ่
ทั้งจอแจผู้คนทันสมัย
เคยนุ่งซิ่น,กลิ่นข้าวหอมก็จางไป
มีแต่ข้าวถุงไซร้ไว้ให้มอง...
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
