หากใจรักปักจินต์ถวิลหวัง
ท่วมประดังฝังฤทัยแม้นในฝัน
ร่ำเพียงถ้อยละห้อยหวนครวญรำพัน
เมื่อไรกันนั้นจะสมไร้ตรมตรอม
หวานอักษรกลอนกานท์ผ่านกระดาษ
ไร้รสชาติขาดถวิลชื่นกลิ่นหอม
ผกากระดาษขาดอ้อนสมผึ้งดมดอม
ยากโน้มน้อมย้อมยวนรัญจวนใจ
พิศวาสปรารถนาสายตาสบ
เปิดทำนบพบทางกระจ่างใส
ร่วมเกี่ยวก้อยถ้อยจำนรรจ์คู่กันไป
สานสายใยฤทัยซึ้งเป็นหนึ่งเดียว
ร้อยหมื่นพันสรรพ์คำไม่ล้ำค่า
เสน่หาตราตรึงคะนึงเหลียว
ผูกสมัครรักมั่นกระสันเกลียว
เท่าก้อยเกี่ยวเที่ยวสองประคองเชย...
" บูรพ์ "
ดวงใจรักปักจินต์ถวิลแน่
ยังก็แต่ อุรา ไม่กล้าเผย
เพียรเขียนกานท์หวานเรียงเทียบเคียงเปรย
อยากจะเอ่ย รักฝาก แสนยากจัง
ถ้อยอักษรกลอนเคล้า หากเฝ้าอ่าน
อาจติดตรึง ซึ้งมาน กับการหวัง
กระดาษน้อย วากไว้ ภวังค์
ไร้เสียงสั่ง ยังก้อง ถึงห้องใจ
เหมือนเป็นด่าน ต้านรอ คำพ้อกลับ
จะโอบรับ จับถือ หรือผลักไส
เพื่อให้รู้ ราวเรื่อง จากเบื้องใน
ความเป็นไป ในจิต ที่คิดครวญ
ร้อยรำพัน สรรคำ นำมากล่าว
หทัยร้าว หนาวเหน็บ เก็บไห้หวน
อยากให้รู้ ความใน ใจรัญจวน
เฝ้าทบทวน สุดท้อ...จริงหนอใจ...
“สุนันยา”
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
