วันที่ท้อ......โปรดอย่ารอความหวัง

ในเมื่อยามท้อแท้เราสับสน
มัววกวนค้นหาว่าเมื่อไหร่
จะมีคนเข้ามาเพื่อปลอบใจ
ให้ได้หายผ่อนคลายใจเย็นลง

ในเมื่อเรายังมีขาเท้าย่ำเดิน
อย่ามัวมองเฝ้าเมินเรายังคง
มีความหวังในตัวเองอย่าปล่อยปลง
อย่าพะวงว่าหมดสิ้นหนทาง

ทางรกร้างยังหาทางออกได้
นี่แค่เรื่องไม่สบายใจใยปล่อยวาง
ป่ารกชัฏยังมีรอยถากถาง
เห็นทางเดินสว่างนำพาไป

ทางอ้างว้างยังมีลมพัดแผ่ว
ไร้วี่แววคนเดินผ่านไวไว
ก็ยังมีเสียงเธอที่หายใจ
ก้าวแล้วสู้เริ่มใหม่ให้ได้มา

ธรรมดาก่อนเป้าหมายย่อมเหนื่อยมาก
ต้องลำบากฝ่าฟันทุกปัญหา
แต่เชื่อเถอะจะภูมิใจสิ่งได้มา
ถึงแม้ว่าจะดินฝ่าไปไมพ้น

ได้มาแค่ระหว่างทางของเป้าหมาย
แม้ไม่ได้สิ่งที่หวังที่ดั้นด้น
คนเราไม่ได้สิ่งที่หวังทุกครั้งหน
ขอเธอจงอดทนและภูมิใจ

ระหว่างทางของเป้าหมายซิสำคัญ
เพราะว่ามันต้องเจอดีและร้าย
จงเก็บมันเป็นบทเรียนสอนใจได้
พับเก็บไว้เื่ื่ผื่อใช้ได้ในวันหน้า

กำลังใจจากใครก็ไม่เท่า
จากใจเราที่มุ่งหวังเดินค้นหา
ให้กำลังใจตนเองสำคัญกว่า
รอใครมาเฝ้าประคองยามมืดมน