"อยากจะให้รู้"
หยิบปากกา กระดาษ วาดอักษร
ร้อยเรียงบท สุนทร เขียนกลอนหวาน
ตั้งใจไว้ อย่างดี ที่ดวงมาน
จะสื่อสาร อักขรา คราภิรมย์
นั่งคิดอยู่ เป็นนาน ไม่พานพบ
คำหวานหลบ ไม่เห็น กลับเป็นขม
ในห้วงจินต์ ถวิลแต่ แพ้ระทม
เรื่องทับถม ตรมก่อ สุดท้อใจ
อยากจะ-วาด อักษร ซ้อนสลัก
อยากจะ-เขียน คำรัก สลักไข
อยากจะ-บอก ใจนี้ ไม่มีใคร
อยากจะ-เอ่ยความนัย เพื่อให้เธอ
ให้รู้-แจ้ง ความจริง ไม่อิงฝัน
ให้รู้-วัน เวลา มิพาเผลอ
ให้รู้-ถึง หนึ่งใจ ที่ใฝ่เจอ
ให้รู้-ว่า รักเธอ...เสมอนิรันดร์...
"สุนันยา"
หากใจรักปักจินต์ถวิลหวัง
ท่วมประดังฝังฤทัยแม้นในฝัน
ร่ำเพียงถ้อยละห้อยหวนครวญรำพัน
เมื่อไรกันนั้นจะสมไร้ตรมตรอม
หวานอักษรกลอนกานท์ผ่านกระดาษ
ไร้รสชาติขาดถวิลชื่นกลิ่นหอม
ผกากระดาษขาดอ้อนสมผึ้งดมดอม
ยากโน้มน้อมย้อมยวนรัญจวนใจ
พิศวาสปรารถนาสายตาสบ
เปิดทำนบพบทางกระจ่างใส
ร่วมเกี่ยวก้อยถ้อยจำนรรจ์คู่กันไป
สานสายใยฤทัยซึ้งเป็นหนึ่งเดียว
ร้อยหมื่นพันสรรพ์คำไม่ล้ำค่า
เสน่หาตราตรึงคะนึงเหลียว
ผูกสมัครรักมั่นกระสันเกลียว
เท่าก้อยเกี่ยวเที่ยวสองประคองเชย...
" บูรพ์ "
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
