[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ตะวันฉาย]

๐ เวลาที่คิดว่าพอ...กลับไม่พอให้พูดคำ "ลา"  ๐


    ๐  เวลาเริ่มคำว่า "เรา" ก็เข้านับ
แย้มประดับดวงใจใส่ทุกที่
อุ่นไอรักประทับนับเป็นปี
รักล้นปรี่ซาบทรวงดวงกมล

   ๐  ก่อประกายสายรู้งเป็นคุ้งโค้ง
เชื่อมผูกโยงสองเราเข้าอีกหน
คำว่าเราถักเถาเป็นเงาปน
ก่อนสับสน,คำเปลี่ยน,มาเฆี่ยนตี

   ๐  ค่าติดลบตัดฉากฝากรอยร้าว
ก่อนจะก้าวลาห่างต่างวิถี
ร้างเยื่อใยสวาทขาดไมตรี
สิ้นราตรีก็ขาดเราเป็นเงาพลัน

   ๐  ภายในใจลึก-ลึกจารึกอยู่
แง้มประตูดวงใจไม่เคยผัน
เพราะรักมากจากทรวงดวงชีวัน
แม้สิ้นกัน...แต่ฉันยัง...คงรักเธอ...

   ๐  เวลาที่คิดว่ามากมาย
แต่ก็พ่ายความห่างวางเสนอ
แม้คำ "ลา" ไม่มีสิทธิ์ได้พบเจอ
ยังพร่ำเพ้อเพียงพกวกวนวนเลือน

   ๐  ขอเอ่ยคำว่า "ลาก่อน" ทอนกลอนแนบ
ขออิงแอบตัวหนังสือเป็นสื่อเคลื่อน-
ทุกสิ่งฝันจากนี้,ลี้ลางเลือน
ก่อนเฉือดเฉือนด้วยเวลานำมากรอ

   ๐  ทุกตัวตน,กลกานท์บนลานนี้
ขอจบที่ "หัวใจฉัน" เมื่อมันท้อ
เจ็บเพียงไรขอรับไปให้เพียงพอ
ใช่ตัดพ้อก่อนจากเป็นฉากกลอน...

ปล...สิ้นอักษร  ณ  ที่นี่ เวลานี้
ทุกข์เต็มที่แล้วหนาดั่งถูกศร
สิ้นกวีฯที่รักขอพักจรฯ
ณ โคราชา อาวรณ์ สะท้อนคำฯ

ปล...อุทิศแด่ความรู้สึกที่จากไป แม้แต่คำลาใด-ใด
ฉัน,เธอ ก็ไม่เคยได้เอ่ยมันเลยแม้แต่น้อย

ตะวันฉาย  ฉัตรบงกช