**สายฝนพรม ลมผ่าน จากม่านฟ้า
โปรยปรายมา พาใจ ให้คิดหวน
คำนึงถ้อย ร้อยความ ส่งสำนวน
ที่อบอวล ไออุ่น คนคุ้นเคย
**เย็นพระพาย โบกโบย ระโรยรื่น
คราค่ำคืน ชื่นคำลำนำเผย
สื่อสารคลอ ลมเคล้า หยอกเย้าเปรย
ที่เอื้อนเอ่ย เฉลยค่า ปักตราตรึง
**สายสัมพันธ์ ผันไป เพราะไหวอ่อน
หากคืนย้อน วอนพร่ำ คำคิดถึง
“จะได้ไหม”? ดังก่อน อ้อนรำพึง
ด้วยครั้งหนึ่ง เคยนิยม คมกลอนกานท์
**สายฝนริน หลั่งซ้ำ จนย่ำรุ่ง
ละอองคลุ้ง คละเคล้า เข้าผสาน
ไอหมอกขาว พราวผ่อง ดั่งท้องธาร
โอ้..ดวงมาน เหน็บหนาว ร้าวเหลือเกิน
**เพราะไม่รู้ คำตอบ ที่มอบกลับ
จะยิ้มรับ หรือกลาย คล้ายห่างเหิน
หวั่นกมล หม่นเศร้า หากเขาเมิน
ให้ต้องเดิน ดายเดียวไม่เหลียวมอง
**นั่งดูฝน หล่นหลั่ง เพียงหวังว่า
เมื่อฝนซา พารื่น คืนสนอง
ได้เห็นแสง งามเรื่อ เจือสีทอง
สมใจปอง ครองชื่น ฟื้นสัมพันธ์....
“สุนันยา”
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
