วันที่เธอเดินจากลาวันฟ้าหม่น
ทอดทิ้งคนทนทุกข์ไว้กับหลายสิ่ง
เปรียบชีวิตไร้จิตใจไม่ไหวติง
คือหนึ่งหญิงยืนใต้โลกมวลโศกตรม
วันเหน็บหนาวทรมานผ่านมิได้
ฝากกายให้ธรณีนี้ทับถม
เพลงหวีดหวิวกรีดร้องก้องระงม
รดระทมพรมพัดร่างกลางวังเวง
" ดอกฝิ่น "
ทอดทิ้งคนทนทุกข์ไว้กับหลายสิ่ง
เปรียบชีวิตไร้จิตใจไม่ไหวติง
คือหนึ่งหญิงยืนใต้โลกมวลโศกตรม
วันเหน็บหนาวทรมานผ่านมิได้
ฝากกายให้ธรณีนี้ทับถม
เพลงหวีดหวิวกรีดร้องก้องระงม
รดระทมพรมพัดร่างกลางวังเวง
" ดอกฝิ่น "