เจ้าเป็นไฟไหม้ลามยามโมโห
ต้องตามโอ๋ไม่หยุดสุดสยอง
เอาแต่ใจตัวเองตะเบ็งร้อง
จนเสียงก้องเกินรับระงับใจ
ฉันก็มีหัวใจอันใดผิด
ยามใกล้ชิดร้อนรนทนหมองไหม้
แผ่เมตตาให้เธอยามเผลอไป
เพราะทรามวัยบางทีก็ดีเกิน
จะอดทนต่อไปไม่นานหรอก
จะขอบอกอำลาอย่ามาเอิ้น
จะขอตายจากกันไม่ทันเดิน
จะขอเพลินวิมานม่านฉิมพลี
อยากจะว่าอย่างไรไม่ถือโกรธ
แต่ขอโทษน้ำตาอย่าไหลรี่
จะขอใช้เวรกรรมที่ย่ำยี
สิ้นชีวีวันใดตัวใครมัน
“ไพร พนาวัลย์”
ลองเล่นบทโศกดูซะมั่ง
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
