...สายฝนพรำ...

....สายฝนพรำ...

ฝนพรำ ๆ รีบจ้ำอ้าว เข้าเพิงพัก
ขาแทบหัก ถึงที่พัก นั่งขาสั่น
ทั้งเหนื่อยหอบ แฮกแฮก ขนชูชัน
เมื่อฟ้านั้น ส่งเสียงร้อง ก้องกังวาน
สามชั่วโมง ผ่านไป ใจเริ่มหวั่น
สายฝนนั่น ยังแน่นหนา ไม่จางหาย
ลมกระโชก กระหน่ำซัด ไม่วางวาย
คงหนาวตาย คาที่พัก แน่แน่ เรา
หลับก็แล้ว ตื่นก็แล้ว แม่แก้วเอ๋ย
ฝนไม่เคย สร่างซาเม็ด ลงเลยหนา
ท้องเริ่มกิ่ว บอกว่าหิว ร้องโกรกกราก
บอกว่าอยาก แม้หลับตา เห็นอาหาร
มองขอบฟ้า แสงสลัว มืดมุ้งมิ้ง
เสียงหรีดหริ่ง เรไร ก้องไพศาล
ส่งเสียงร้อง เย็นยะเยือก ก้องกังวาน
เสียงแว่วหวาน ช่างไพเราะ จับหัวใจ
ความมืดเริ่ม มาเยือน ใจหวีดหวิว
ใบไม้ปลิว ใจเริ่มกลัว เริ่มหวั่นไหว
มองรอบรอบ ใจหวาดหวาด คิดไปไกล
แสงรำไร เริ่มหลอนหลอก ให้สับสน
สายฟ้าฟาด เปรี้ยงเปรี้ยง ดังกึกก้อง
ชวนกันร้อง ผสมสาน ทุกแห่งหน
ฟ้าส่งเสียง ท้องขานรับ เคล้าปะปน
ใจฉันป่น สะดุ้งโหยง กอดตัวกลม...

.... ดอกแก้ว พิกุลทอง ....
..................................................