ไม่เคยยอม สะกดคำ ทำไม่เป็น
ด้วยใจเร้น ทิฐิแรง แข็งกระด้าง
ด้วยความเป็น คนไม่ชอบ กรอบตีทาง
ใครมาขวาง ความรู้สึก นึกหวั่นใจ
เธอยอมรับ ในทุกอย่าง วางใจไว้
ฉันเป็นไง ไม่เคยท้อ รอกันไหว
อารมณ์ร้อน เธอเป็นน้ำ ตามดับไฟ
ยิ่งได้ใจ ไม่เคยเลือน เหมือนเช่นเคย
เจ้าอารมณ์ เธอร้องไห้ หลายคราครั้ง
แต่เธอยัง อดทนซ้ำ ทำนิ่งเฉย
ใจของฉัน ไม่พะวง คงเหมือนเคย
เธอไม่เอ่ย จึงลืมถาม ความในใจ
เพราะใจมิ ใช่กระดาษ ขาดแล้วทิ้ง
บนความจริง ของความรัก หนักแค่ไหน
เมื่อจำแบก หมดความเชื่อ เพื่ออะไร
สุดท้ายไป คือทางออก บอกคำลา
ฉันนิ่งอึ้ง ใจแทบหยุด จุดสิ้นสุด
ยากจะฉุด ด้วยเหตุผล คนผิดหนา
ได้แต่มอง เธอเดินไป ไกลลับตา
ไร้วาจา พูดให้ซึ้ง ดึงเธอคืน
ทำปากแข็ง ตีสีหน้า ว่าหนักแน่น
ก็แค่แฟน หนึ่งคนไซร้ ใจเป็นอื่น
หลอกตัวเอง ใช่ผู้แพ้ แต่กล้ำกลืน
ทำเป็นฝืน ทั้งที่รู้ อยู่ไม่จริง
กว่าจะรู้ ความสำคัญ วันพ้นผ่าน
จากวันวาน ที่ผ่านไป ไร้ทุกสิ่ง
เพิ่งเห็นค่า ที่ท้วมท้น คนรักจริง
มีค่ายิ่ง เมื่อรักหาย สายเกินไป
ด้วยใจเร้น ทิฐิแรง แข็งกระด้าง
ด้วยความเป็น คนไม่ชอบ กรอบตีทาง
ใครมาขวาง ความรู้สึก นึกหวั่นใจ
เธอยอมรับ ในทุกอย่าง วางใจไว้
ฉันเป็นไง ไม่เคยท้อ รอกันไหว
อารมณ์ร้อน เธอเป็นน้ำ ตามดับไฟ
ยิ่งได้ใจ ไม่เคยเลือน เหมือนเช่นเคย
เจ้าอารมณ์ เธอร้องไห้ หลายคราครั้ง
แต่เธอยัง อดทนซ้ำ ทำนิ่งเฉย
ใจของฉัน ไม่พะวง คงเหมือนเคย
เธอไม่เอ่ย จึงลืมถาม ความในใจ
เพราะใจมิ ใช่กระดาษ ขาดแล้วทิ้ง
บนความจริง ของความรัก หนักแค่ไหน
เมื่อจำแบก หมดความเชื่อ เพื่ออะไร
สุดท้ายไป คือทางออก บอกคำลา
ฉันนิ่งอึ้ง ใจแทบหยุด จุดสิ้นสุด
ยากจะฉุด ด้วยเหตุผล คนผิดหนา
ได้แต่มอง เธอเดินไป ไกลลับตา
ไร้วาจา พูดให้ซึ้ง ดึงเธอคืน
ทำปากแข็ง ตีสีหน้า ว่าหนักแน่น
ก็แค่แฟน หนึ่งคนไซร้ ใจเป็นอื่น
หลอกตัวเอง ใช่ผู้แพ้ แต่กล้ำกลืน
ทำเป็นฝืน ทั้งที่รู้ อยู่ไม่จริง
กว่าจะรู้ ความสำคัญ วันพ้นผ่าน
จากวันวาน ที่ผ่านไป ไร้ทุกสิ่ง
เพิ่งเห็นค่า ที่ท้วมท้น คนรักจริง
มีค่ายิ่ง เมื่อรักหาย สายเกินไป