ยามสายัณห์ ตะวันลา ฟ้าสีหม่น
นั่งสับสน ยลริมหนอง มองน้ำใส
ปล่อยความคิด จิตคล้อย ลอยเลื่อนไป
ถึงคนไกล ใจฉัน ฝันมานาน
บทกวี ที่เธอร้อย ละห้อยหา
ไม่เห็นหน้า พาดวงจิต คิดฟุ้งซ่าน
เพียงพบเจอ เธอในฝัน เมื่อวันวาน
ยังซมซาน ซ่านดวงจิต คิดคร่ำครวญ
หากความรัก มักเป็น เช่นฝันไป
ฉันคงได้ ไว้ครอง ของสงวน
ได้จุมพิต ชิดสองปราง นางเนื้อนวล
ใจรันจวน ครวญใคร่ อยู่ไปมา
ในความฝัน หวั่นใจหมอง มองไม่เห็น
รักซ่อนเร้น เป็นไป ใจเสน่หา
แรงแห่งรัก ชักใจ ไปพบพา
จึงรู้ว่า รักปักใจ ไปนิรันด์
ชลนา ทิชากร
นั่งสับสน ยลริมหนอง มองน้ำใส
ปล่อยความคิด จิตคล้อย ลอยเลื่อนไป
ถึงคนไกล ใจฉัน ฝันมานาน
บทกวี ที่เธอร้อย ละห้อยหา
ไม่เห็นหน้า พาดวงจิต คิดฟุ้งซ่าน
เพียงพบเจอ เธอในฝัน เมื่อวันวาน
ยังซมซาน ซ่านดวงจิต คิดคร่ำครวญ
หากความรัก มักเป็น เช่นฝันไป
ฉันคงได้ ไว้ครอง ของสงวน
ได้จุมพิต ชิดสองปราง นางเนื้อนวล
ใจรันจวน ครวญใคร่ อยู่ไปมา
ในความฝัน หวั่นใจหมอง มองไม่เห็น
รักซ่อนเร้น เป็นไป ใจเสน่หา
แรงแห่งรัก ชักใจ ไปพบพา
จึงรู้ว่า รักปักใจ ไปนิรันด์
ชลนา ทิชากร