เจ็บจนหม่น ทนหมอง ครองน้ำตา
มิมีค่า ปร่าเขิน เกินรับไหว
เธอผกผัน ปันแด แผ่เผื่อใคร
รู้บ้างไหม ใจนี้ ที่เผลอครวญ
เธอหยอกกัน ฉันมอง ต้องน้ำตา
เอ่อนองหน้า พาจิต คิดไห้หวน
ครั้งหนึ่งนั้น ฉันเธอ เพ้อรัญจวน
คอยขีดข่วน ปรวนแปร แดสั่นคลอน
มิมีค่า ปร่าเขิน เกินรับไหว
เธอผกผัน ปันแด แผ่เผื่อใคร
รู้บ้างไหม ใจนี้ ที่เผลอครวญ
เธอหยอกกัน ฉันมอง ต้องน้ำตา
เอ่อนองหน้า พาจิต คิดไห้หวน
ครั้งหนึ่งนั้น ฉันเธอ เพ้อรัญจวน
คอยขีดข่วน ปรวนแปร แดสั่นคลอน
"ดิน"
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
