บันทึกการเดินทาง ๔
- นางพราย -
๐ ช่วงสงัดชัดเงียบเทียบเข้าสู่
เสียงร้องกู่คู่วิหคเริ่มเลือนหาย
รัตติกาลคืบคลานผ่านเดียวดาย
แสงสุดท้ายบ่ายซบสู่พลบกาล
๐ แว่วสำเนียงเสียงขรมระงมร่ำ
เหล่าแมงค่ำพร่ำเพรียงเสียงประสาน
จึ่งฟากฟ้าเผยดาวพราวตระการ
ดั่งโวหารขานขับให้หลับนอน
๐ ขณะครึ่งกึ่งหลับสดับตื่น
กว่าค่อนคืนผ่านผันพลันสังหรณ์
ฤ โดดเดี่ยวเปลี่ยวเหงาเข้าบั่นทอน
จึ่งภาพหลอนกร่อนกลืนกับคืนกาฬ
๐ ข้าพเจ้าสั่นเทาคราวมองสบ
มิอาจหลบสายตาคราผสาน
เสียงสะอื้นคืนนั้นยังกังวาน
แล้วไหวผ่านวูบวับกับสไบ !!
๐ หรือนี่คือขณะจิตที่ผิดเพี้ยน
หรือนางพรายยังว่ายเวียนมิไปไหน
แล้วสไบไหวสั่นนั่นอะไร
ฤ เปลี่ยวไพรเคี่ยวเข็ญเล่นงานคน
๐ ด้วยคำเก่าเล่าขานของพรานเฒ่า
“เมื่อย่างเท้าเข้าป่าอย่าสับสน
สติมั่นตั้งไว้กับใจตน
ความวกวนแห่งจิตพาผิดทาง”
๐ ทิ้งรอยอุ่นฟืนดุ้นยังกรุ่นคลุ้ง
ก่อนแสงรุ่งจะพลุ่งสู่รุ่งสาง
ตะเคียนคู่ยืนอยู่ดูเลือนราง
จึ่งกล่าวลาสมานางก่อนย่างคืน ฯ
ก้าวแรกฯ...
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
