ภาพเก่ายังคงติดตา
ฉันนั่งพับนกโปรยไปบนฟ้า . .. ฟากนั้น
ปลายปีกนกที่พับ . . มีข้อความกำชับว่า “รักนิรันดร์”
ส่งถึงคนดีของฉัน . .. คนของความผูกพัน . . ของหัวใจ
ก่อนหลับตานอน . . ฉันยังขอพรกับดาว
คืนที่ฟ้าเหน็บหนาว . . .ฉันกลั้นน้ำตาหยดพราวเอาไว้
สูดลมหายใจเข้า ~ ออก ลึก ~ ลึก . . . สัมผัสรู้สึก . . . ว่าคุณอยู่ไม่ไกล
กำลังมองฉันอยู่ใช่ไหม? บนเมฆปุยขาวก้อนใหญ่ . . ใกล้กับพระจันทร์
กี่วันเหงาที่ผ่านมา . . กี่ล้านหยดน้ำตาแห่งความเศร้า
ฉันใช้ภาพฝันของคุณบรรเทา . .. ทุกวันเหงาและน้ำตาหยดล้าน
โลกของฉันถูกลิขิต ~ ให้เป็นโลกแห่งความมืดมิด . . เงียบงัน
ทางเลือกเดียวของชีวิตฉัน . .. คือซ่อนความอ่อนแอร้อยพัน . .. ไว้ใต้น้ำตา
ฟ้าฟากนั้น . . เขาดูแลคุณดีไหม?
ริมหน้าต่างบานใหญ่ . . ฉันร้อยโมบายรูปดาวแขวนเป็นเครื่องหมาย . . เผื่อคุณมองหา
คุณเหมือนนกน้อยในกรงทอง . .. ที่ฉันร่ำร้อง . . อยากให้กลับมา
แม้สำนึกในใจจะบอกว่า
ฉัน - - ต้องเผชิญความเปล่าไร้ไปจนกว่า . .. การเต้นของหัวใจจะอ่อนล้าและดับลง~*
. ..
. .. 
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
