ที่บ้านฉัน มืดมิด สนิทแน่
ท้องฟ้าแม้ มีเมฆ เฉกประดับ
ยังหมองมัว ยั่วเย้า เฝ้าระงับ
ดวงใจกลับ สลับเปลี่ยน เวียนงุนงง
คิดว่าหมด วสันต์ พลันเป็นอื่น
ต้องทนฝืน ยืนเหม่อ เก้อร้องส่ง
ลมหนาวพัด มาบ้าง ร่างอนงค์
ไร้มั่นคง หลงลืม ไม่ปลื้มเลย
อยากให้เห- มันต์หวน มาด่วนจี๋
ไล่ฝนหนี จากไป นะใจเอ๋ย
ด้วยกลัวท่วม อ่วมอีก ทุกซีกเอย
ขืนเมินเฉย ต้องช้ำ ย่ำกันอาน
พันทอง
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
