ฉันเกลียด. ..หน้าต่างบานใหญ่
มันทำให้การรอคอยกว้างออกไป -จนมองไม่เห็น
ฉันเกลียด. ..นาฬิกาที่เดินอย่างเชื่องช้า-หลังจากเวลาตกเย็น
ความมืดมิดมันซ่อนเร้น-หยาดน้ำตา
ฉันเกลียด. ..เสียงนกยามเช้า
ซึ่ง..ทำให้ฉันต้องลืมตาเผชิญกับความเหงา..กับชีวิตที่มัวพร่า
ฉันเกลียด.. ..ตัวเองที่ยังจมอยู่กับการรอคอย..สิ่งที่ไม่มีวันกลับมา
มันทำให้ฉันหลั่งน้ำตา..จนไม่รู้ค่า .ฉันเกลียดจริงจริง
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
