ฉันเขียนกลอน วอนเยือน เพื่อนคนเศร้า
เพื่อคลายเหงา เฝ้าปลอบ และสอบถาม
ถึงนงเยาว์ คนดี ศรีสารคาม
เตือนคนงาม ถามท้วง ด้วยห่วงใย
จงร่ำเรียน เพียรหมั่น อย่ารันทด
อนาคต ข้างหน้า พาสดใส
เรื่องความรัก หักเสีย เขี่ยทิ้งไป
อย่ามัวใคร่ ครวญคร่ำ ให้ช้ำตรม
นึกเสียเช่น เป็นหมอ รอคนไข้
เมื่อหัวใจ ใครเขา เศร้าขื่นขม
เฝ้าเยียวยา รักษาหาย คลายระบม
หายระทม ตรมเศร้า เขาจากลา
ถ้าทำใจ ได้เช่นนี้ เป็นดีแน่
อย่ายอมแพ้ แก่ใจ คนไร้ค่า
จงขยัน หมั่นเพียร เรียนวิชา
มุ่งก้าวหน้า พาตระกูล พูนวิไล
ขอจบกลอน วอนเยือน เพื่อนคนเศร้า
เธอจะเข้า ใจฉัน นั้นแค่ไหน
ฉันเขียนกลอน วอนสั่ง ไม่หวังใด
หวังเพียงให้ คลายเหงา เศร้าโศกตรม
ชลนา ทิชากร
เพื่อคลายเหงา เฝ้าปลอบ และสอบถาม
ถึงนงเยาว์ คนดี ศรีสารคาม
เตือนคนงาม ถามท้วง ด้วยห่วงใย
จงร่ำเรียน เพียรหมั่น อย่ารันทด
อนาคต ข้างหน้า พาสดใส
เรื่องความรัก หักเสีย เขี่ยทิ้งไป
อย่ามัวใคร่ ครวญคร่ำ ให้ช้ำตรม
นึกเสียเช่น เป็นหมอ รอคนไข้
เมื่อหัวใจ ใครเขา เศร้าขื่นขม
เฝ้าเยียวยา รักษาหาย คลายระบม
หายระทม ตรมเศร้า เขาจากลา
ถ้าทำใจ ได้เช่นนี้ เป็นดีแน่
อย่ายอมแพ้ แก่ใจ คนไร้ค่า
จงขยัน หมั่นเพียร เรียนวิชา
มุ่งก้าวหน้า พาตระกูล พูนวิไล
ขอจบกลอน วอนเยือน เพื่อนคนเศร้า
เธอจะเข้า ใจฉัน นั้นแค่ไหน
ฉันเขียนกลอน วอนสั่ง ไม่หวังใด
หวังเพียงให้ คลายเหงา เศร้าโศกตรม
ชลนา ทิชากร