น้ำค้างเกาะพลอดบนยอดหญ้า
อุษาส่องมาพาระเหย
ดั่งรักชื่นชมลมรำเพย
คุ้นเคยชั่วคราวมิวาวแวว
อยากให้น้ำค้างเป็นดั่งฝน
ชื่นชลสายใยยังใสแจ๋ว
ไหลอยู่เนิ่นนานผ่านทั่วแนว
เพริศแพร้วพรรณรายมิคลายคลอน
ดุจดั่งรักเราเฝ้าห่วงหวง
พุ่มพวงรักจริงดั่งสิงขร
รักไพรใหญ่กว้างกลางดงดอน
อย่าจรอย่าจางอย่าร้างเลือน
“ไพร พนาวัลย์”
ขอนมัสการพระคุณเจ้า สุวิจักข์ ดาวระดา
เดาผิดหรือเปล่าหนอ?
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
