แดดอุ่นบาดเงาแต่เช้าตรู่
ใบลู่สิ้นแรงรับแสงสาน
เกินล้าไกลเร่งจะเบ่งบาน
คืนนั้นเนิ่นผ่านยับนานนัก
เมื่อชาเย็นชืดจากมืดมิด
หยดนิดหยาดนับก็กลับหนัก
เหลือทนสุดท้ายให้ทายทัก
กับรักสุดท้ายให้ถ่ายทน
ไพรตื่นชื่นแดดดังประดู่
ยางชูใบชิงกับกิ่งสน
แต่หญ้ายังยับอยู่กับตน
รอช้ำย้ำคนเมื่อกลางคืน ฯ
พรายม่าน
สันทราย
๒๔ กันย์ ๕๕