ลมรำเพย เย้ยมา พาตอกย้ำ
แดครวญคร่ำ หม่นหมอง ครองมิสิ้น
หนาวอกใจ ไห้แห้ง แล้งในจินต์
ยังถวิล เก่าย้อน เคยอ้อนคลอ
มาเลือนราง ห่างพบ จบต่อหน้า
อนิจจา ยาใจ ใครกันหนอ
เฝ้าทอถัก หมักห่ม บ่มพะนอ
หมดแรงท้อ รักแสลง เปลี่ยนแปลงไป
ต่อจากนี้ เหลือเพียง เคียงอดีต
คอยตามกรีด จนหมอง มองหวั่นไหว
หมดสิ้นแล้ว ยางเยื่อ มิเหลือใย
สุดน้อยใจ ฝากไว้แค่ รอยแผลเป็น
แดครวญคร่ำ หม่นหมอง ครองมิสิ้น
หนาวอกใจ ไห้แห้ง แล้งในจินต์
ยังถวิล เก่าย้อน เคยอ้อนคลอ
มาเลือนราง ห่างพบ จบต่อหน้า
อนิจจา ยาใจ ใครกันหนอ
เฝ้าทอถัก หมักห่ม บ่มพะนอ
หมดแรงท้อ รักแสลง เปลี่ยนแปลงไป
ต่อจากนี้ เหลือเพียง เคียงอดีต
คอยตามกรีด จนหมอง มองหวั่นไหว
หมดสิ้นแล้ว ยางเยื่อ มิเหลือใย
สุดน้อยใจ ฝากไว้แค่ รอยแผลเป็น
"ดิน"
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
